Genoemd naar een gemeente in de Braziliaanse deelstaat Rio Grande do Sul en bestaande uit drie door-en-door Engelsen en twee aangespoelde Brazilianen, begon dit ensemble ooit met als missie de Choro meer bekendheid te geven. Die klassieke Braziliaanse vorm van instrumentale muziek die je steevast als “blij” en “opgewekt” omschreven ziet worden, is dezer dagen meer dan ooit in zwang, wellicht mede doordat er plaats gemaakt wordt voor invloeden uit jazz en swing, naast de traditionele samba en maxixe en je op die manier een mengvorm krijgt, die redelijk onweerstaanbaar is voor de dansspieren, terwijl ook de gewone, niet-dansende luisteraar geplezierd wordt met virtuoos spel en verrassende melodielijnen.

Fluitiste Rachel Hayter, klarinettist Andrew Woolf en cavaquinhospeler Jeremy Shaverin vormen de Engelse tak van dit kwintet en gitarist Luiz Morais en percussionist Alua Nascimento kwamen aanwaaien uit respectievelijk Fortaleza en Sao Paulo en, zoals dat gaat bij muzikanten, duurde het niet lang of de vijf vonden elkaar in de Londense scene. Daar kwam dus een groep van en die debuteerde op plaat in 2019 met “First Light”. Ny, ruim vijf jaar later, zijn ze terug met de opvolger -ook bij hen speelde Covid een remmende rol- die, niet vrij van meerdere betekenissen, “Faz Tempo” (maak tijd, neem je tijd…) getiteld werd en die, veel meer dan het debuut, uitzwermt van de traditionele choro-ingrediënten naar bredere en meer hedendaagse muziekvormen, al blijft het traditionele element overduidelijk aanwezig.

Naar ik begrijp, componeert de groep als geheel tijdens de repetities, die ze als een soort workshop beschouwen. Daar kwamen voor deze plaat een tiental nummers uit voort, uit de kokers van de verschillende muzikanten, die vrijuit aan de slag gaan met tempowisselingen, breaks en instrumentale invullingen. Dat levert een heel mooie en gevarieerde plaat op die je, al is ze volledig instrumentaal, een kleine drie kwartier lang helemaal in de ban van de muziek houdt. Titels vermelden heeft weinig zin, maar toch mag ik u aanbevelen op zoek te gaan naar clips van de titeltrack of “Doce do Lobo” of nog en vooral naar “Lirinho No Frevo”, dan begrijpt u vast wat ik bedoel.

We hadden ier eventjes geleden Rosa Morena Russa op de bespreektafel liggen. Wel, deze plaat is daar zowat de pendant van: wie wil weten hoe Choro vandaag klinkt, kan deze beide platen bijeenleggen en krijgt daarmee een prima idee. Ik weet best dat dit misschien niet voor elk stel oren bedoeld is, maar wie al iets gewend is en iets wil bijleren, zit hier gebeiteld !

(Dani Heyvaert)